Zdaniem Akane
Nie będę ukrywać, że lubię recenzję "Kosmicznego Meczu". ALE - lubię też sam film i poznanie zdania NC na jego temat, wcale mojej opinii nie zmieniło. Looney Tunes przedstawione w "Kosmicznym Meczu" śmieszą mnie tak samo, jak we wszystkich innych produckjach, bawi mnie też zdecydowana większość żartów jakie padły w filmie. W zasadzie jedyną postacią doprowadzającą mnie do furii, jest w "Kosmicznym Meczu" Stan Podolak (gruby jegomość, usiłujący dostać się do serca Jordana od, za przeproszeniem, dupy strony).
W mojej ocenie fabuła filmu całkiem w porządku - scenariusz jest równie pokręcony jak w większości filmów dla dzieci. W trakcie seansu nie ziewałam jak stary krokodyl, nie rwałam włosów z głowy i nie rzucałam nienawistnych spojrzeń w kierunku ekranu. Jedno natomiast muszę Criticowi przyznać - film jest przesadnie upchany reklamami. Co ciekawe, odkryłam ten fakt dopiero _po_ obejrzeniu recenzji Douga. Jakim cudem wcześniej nie zwróciłam uwagi na takie "subtelności" jak hasła w stylu: "Zakładaj buty Nike i zbieraj się na BigMaca!" - nie mam pojęcia.
Pomijając jednak wszechobecne reklamy, film zły nie jest (przynajmniej moim zdaniem). Jako produkcja adresowana raczej do młodszych niż do starszych widzów, jest zupełnie w porządku. I nawet wepchnięcie Loli, mającej wyłącznie jeden cel - śliczną prezencję - da się jakoś przełknąć.
Zdaniem Luklasera
Mam wrażenie, że NC recenzował „Kosmiczny Mecz” z punktu widzenia osoby dorosłej. Kiedy powstał ten film, Doug Walker był już w liceum, więc nie musiał mu się specjalnie podobać. Ja natomiast dopiero kończyłem przedszkole i tak uwielbiałem ten film, że oglądałem go kilka razy w miesiącu. Wszyscy nasi ulubieni bohaterowie Zwariowanych Melodii występują razem w pełnometrażowym filmie i grają z ogromnymi kosmitami w koszykówkę – jakie dziecko mogłoby tego nie lubić? NC wspomniał o kilku betonach, które faktycznie nie były śmieszne, ale za to w filmie było mnóstwo zabawnych dowcipów fizycznych. Jak Critic mógł to przeoczyć?
Na szczęście nie miałem „przyjemności” zobaczyć fatalnej gry aktorskiej Michaela Jordana i innych koszykarzy. Może i była zła, ale za to w polskiej wersji Jordanowi głosu użyczył świetny polski aktor, Marcin Troński. Postać Podolaka uratował natomiast Piotr Gąsowski.
Muszę jednak przyznać rację Criticowi, co do paru szczegółów. Ten film BYŁ pełnometrażową reklamą i to było irytujące. Rozczarowała mnie też postać Loli, która nie miała żadnej zabawnej sceny i nic nie wnosiła do filmu. Ale pomijając te szczegóły, film był świetny i potwierdzi to każdy kto widział go po raz pierwszy w dzieciństwie, a nie jako nastolatek.
Zdaniem speidermana
Z tym filmem miałem kiedyś największy problem, bo miałem do niego bardzo duży sentyment. Od mojej wizyty w kinie zawsze potem oglądałem go z dużą przyjemnością. Czy to ze względu na tytułowy mecz, postacie Looney Tunes, humor, czy świetną muzykę (chociażby "I belive I can fly", które uwielbiam).
Nostalgia Critic przede wszytkim mnie zaskoczył tym, że wszystko zaczęło się od reklam z Bugsem i Jordanem (film wręcz mozna nazwać ich kinową wersją), nie mówiąc już o samych reklamach upchniętych w filmie. I choć niektóre żarty faktycznie mogą być dosyć średnie, a i kilka rzeczy można filmowi zarzucić, to pewien sentyment wciąż we mnie pozostaje :)
Wy chyba nie rozumiecie, na czym polega Nostalgia Critic. Critic recenzuje filmy ze swojego dzieciństwa, które wydawały mu się dobre, a wcale nie są ! Co z tego, że "za dzieciaka" się podobało ? Jakie pojęcie o filmach mogą mieć dzieci ?
Nigdy nie lubiłem oglądać koszykówki. Co nie zmienia faktu, że film mi się podobał. Od dziecka lubiłem Looney tunes. Gdy dowiedziałem się,
że film jest jedną wielką reklamą trochę stracił w moich oczach. Ale niewiele.
o ja potwierdzam słowo Luklasera, ale przez ten film chciałem w wieku od lat 4 do 6 koszykarzem. przeszło mi, jestem zbyt leniwy